Break your Ceiling teens - Τι αξιολόγηση θέλουμε;
Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας πολλές φορές η πορεία κάθε μαθητή κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από την αξιολόγηση του. Το θέμα αυτό είναι αμφιλεγόμενο καθώς μερικοί υποστηρίζουν ότι η αξιολόγηση είναι μια εποικοδομητική διαδικασία τόσο για τους μαθητές όσο και για τους καθηγητές τους , ενώ κάποιοι άλλοι αντιθέτως θεωρούν ότι είναι μία καταπιεστική και αγχώδης μέθοδος για κάθε παιδί.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα για το σύστημα αυτό στη σημερινή εποχή; Έχει περιθώρια βελτίωσης ώστε να είναι ωφέλιμο και αποδοτικό για τους εφήβους αλλά και για τους εκπαιδευτικούς που καλούνται να αξιολογήσουν τους μαθητές τους;
Το σύστημα αξιολόγησης που ισχύει σήμερα στην εκπαίδευση συχνά παρουσιάζει κάποιες δυσλειτουργίες. Αρχικά διογκώνει το ρόλο των εξετάσεων στην σχολική ζωή αφού το σχολείο παίρνει τη μορφή εξεταστικού κέντρου, με αποτέλεσμα ο κύριος παιδευτικός του ρόλος, δηλαδή η διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, να χάνει τη σημασία του. Επίσης, συχνό είναι το φαινόμενο του ανταγωνισμού μεταξύ των μαθητών λόγω της επιτυχίας ή αποτυχίας τους στους βαθμούς, υποβαθμίζοντας έτσι το συλλογικό πνεύμα και την ομαδικότητα, στοιχεία που είναι βασικά για την ορθή λειτουργία μιας εκπαιδευτικής δραστηριότητας.
Ένα ακόμα μειονέκτημα της αξιολόγησης είναι ότι δεν είναι πάντα αξιόπιστη για την κατάκτηση της αυτογνωσίας από το μαθητή, καθώς με έναν απλό βαθμό δεν μπορεί εύκολα να καταλάβει τις αδυναμίες του και γι’ αυτό ωθείται σε λανθασμένα συμπεράσματα, είτε υπερτιμώντας τις δυνατότητες του, είτε υποτιμώντας τες. Τέλος ενισχύει την βαθμοθηρία αφού υπερτονίζει την σημασία και την αξία του βαθμού σε σύγκριση με την σημασία της απόκτησης της γνώσης, που είναι και ο πρωταρχικός στόχος του σχολείου.
Όμως, η αξιολόγηση στο σχολείο, παρά τα όποια προβλήματα μπορεί να παρουσιάζει, είναι μία σημαντική διαδικασία στην γενικότερη λειτουργία της εκπαίδευσης.
Γι’αυτό πρέπει να υιοθετηθούν κάποιες προτάσεις για τη βελτίωση της και την εκπλήρωση του αρχικού της στόχου, δηλαδή την ανατροφοδότηση της μαθησιακής μεθόδου και τον εντοπισμό των ελλείψεων των μαθητών για την πρόοδο τους.
Για παράδειγμα, ο συνδυασμός βαθμολόγησης και περιγραφικής αξιολόγησης θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ ωφέλιμο, καθώς παράλληλα με το βαθμό περιγράφονται και οι αδυναμίες του μαθητή και αυτός εύκολα μπορεί να τις καταλάβει και να προσπαθήσει να τις βελτιώσει. Επιπλέον οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι υπεύθυνοι και να αποφεύγουν την μεροληψία, να απαλλάσσονται από προκαταλήψεις που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί και να μην πράττουν σύμφωνα με προσωπικές συμπάθειες, ώστε τα κριτήρια αξιολόγησης να γίνουν πιο αντικειμενικά και αξιόπιστα.
Επιπρόσθετα η βαθμολόγηση πρέπει να αντιμετωπίζεται με μέτρο και νηφαλιότητα όχι μόνο από τους μαθητές αλλά και από τους γονείς, ώστε η αξία του βαθμού να μην υπερεκτιμάται και παράλληλα να αποφεύγονται οι αρνητικές ψυχολογικές επιδράσεις που συχνά κλονίζουν τους εφήβους.
Εξίσου αποδοτικός θα ήταν και ο διάλογος με τα παιδιά για την αποφυγή ενδεχόμενων παρανοήσεων, αφού με αυτό τον τρόπο θα γνωρίζουν εκ των προτέρων τα κριτήρια αξιολόγησης τους αλλά και τις αδυναμίες και δυνατότητές τους με μεγαλύτερη ακρίβεια.
Πραγματικά πιστεύω ότι η αξιολόγηση είναι μια απαραίτητη διαδικασία στον εκπαιδευτικό κλάδο καθώς η κατάργηση της θα επέφερε ισοπέδωση των προσπαθειών μας, απουσία κινήτρων και τελικά απόλυτη αδιαφορία. Επόμενως, σκοπός δεν θα πρέπει να είναι η κατάργηση αλλά η εφαρμογή κάποιων μέτρων, που θα περιορίσουν τα μειονεκτήματα της και θα την κάνουν πιο αξιόπιστη και πιο αποτελεσματική για εμάς.
λέξεις: Τζίλντα Μαζαράκη 17 ετών